Iedere maandag in het kaatsseizoen de 'Keatssite-Column' op www.knkb.nl. Deze week de column van Martsje de Jong.
Gans het raderwerk staat stil…
Waar zou wereldwijd de sport zijn zonder sponsors? Waar zou het kaatsen zijn zonder sponsors? Is er überhaupt ergens nog een evenement, hoe groot of klein ook, van de grond te krijgen zonder steun van buitenaf? Het antwoord laat zich raden: nee! Waaraan wij ook beginnen, ieder plan valt of staat met de bereidwilligheid van bedrijven om het geheel een finaciële injectie te geven. Geen penningmeester die niet ooit, gewapend met een ambitieus plan, de stoute schoenen aan heeft moeten trekken om het gesprek aan te gaan met potentiële geldschieters. Hele oerwouden zijn gesneuveld om fondsenwervers van briefpapier te voorzien.
Ook de kaatserij is onderhand afhankelijk van sponsoren. Een aantal jaren geleden waren het alleen nog de heren en dames hoofdklassers, toen nog eersteklassers, die in gesponsorde shirts rondliepen (was het niet de grote F bij de heren en, hoe toepasselijk, een juwelier bij de dames?). Tegenwoordig is dat “gans anders”: zelfs de jeugdcategorieën hebben hun eigen sponsor. Individuele kaatsers laten zich, los van de hoofdsponsor, persoonlijk steunen door rijwielhandelaar, autobedrijf, accountantskantoor of discotheek. 
Waar Rintje Ritsma destijds pionier was voor de individuele sponsoring in de schaatswereld (wie herinnert zich niet de badreclame met het welgevormde lijf van de Lemster, ter promotie van een verzorgingsproduct?), daar heeft Simon Minnesma deze rol vervuld voor de kaatssport. Voor gek werd hij verklaard, toen hij een aantal jaren geleden besloot op persoonlijke titel sponsors te gaan zoeken. Hij wilde betere faciliteiten, het kaatsen op topniveau vroeg in zijn ogen om een profesionelere aanpak.Met argusogen volgden vriend en vijand zijn eerste voorzichtige stappen op het reclamevlak. Het resulteerde in 2003 in de oprichting van de Stichting Score, de eerste commerciële kaatsploeg. Toen nog met acht sponsors, nu met ruim tachtig bedrijven die de, inmiddels vier ploegen tellende stichting, financieel steunen. De scepsis bleek onterecht, de kaatssport valt best te verkopen.
Maar hoe ver gaan kaatsers en kaatsbond in de vercommercialisatie van de sport? Een fatsoenlijke bondspartij wordt er al een paar jaar niet meer verkaatst: tegenwoordig heeft iedere categorie een heus NK. Had “de Bond”, dat toch een begrip was in de kaatswereld en ook nu nog het lekkerst bekt, niet genoeg zeggingskracht? Kreeg de belangrijkste afdelingspartij van het jaar meer smoel door er voortaan maar “NK” tegen te roepen? Wordt er in Den Haag accuut een extra subsidiekraan opengedraaid wanneer een sportbond een NK organiseert? Of staan de bedrijven ineens in de rij, om voor een x-bedrag een reclamebord rond de NK-arena te mogen plaatsen, daar waar ze “de Bond” links lieten liggen?
Hoe lang houdt de PC het nog vol zonder zichtbare reclame-uitingen? Het kaatsen moet mee in de vaart der volkeren. Geld is er nooit genoeg. Sponsoren onder ons, beseft u dit wel: gans het raderwerk staat stil, als uw machtige hand dat wil?
Onlangs werd er een speciale avond over sponsoring georganiseerd door kaatsvereniging OKK uit Beetgum, in samenwerking met de KNKB en de Stichting Score. Niemand minder dan Erica Terpstra was, als hoofdbobo, uitgenodigd om een lezing te geven. Er volgde een discussie, waarin een van de deelnemers aangaf dag 30% van het ontvangen sponsorgeld moet worden aangewend voor activiteiten voor de sponsors. Tijdens de “Masters” in Heerenveen worden geldschieters uitgebreid in de watten gelegd. Wordt het tijd voor vip-arrangementen en skyboxen bij de PC, of houden we daar de benen nog lang op de (heilige) grond? Het moge duidelijk zijn, ook in de kaatswereld is “sinne en wille neat mear sûnder jild”.
Martsje de Jong
.jpg)
