Tekst: Rynk Bosma
Foto: Eddie Spoelstra
Nooit meer zal de zon met welgevallen zijn stralen laten vallen op de gedrongen gestalte van Frans Poppes. Residerend op een vaste plek, het tentdoek van de feesttent onder handbereik, de blik gericht op de verrichtingen van de kaatsers, it pilske al vroeg in de hand vastgeklemd tegen het in het verleden ietwat uitgedijde middenrif.
Altijd in het galatenue van spijkerbroek en spijkerjasje. En aan het einde van de dag leek het alsof de zon een rustplek had gevonden in het gezicht van Poppes. Ietwat te rood afstekend tegen de martiale, met de jaren steeds witter wordende snor en baard. De zon zal het dit jaar later in de zomer moeten stellen zonder de op woensdag 6 mei overleden Poppes. Erger nog zal het voor de mensen zijn die de immer hulpvaardige Poppes zullen moeten missen.
Poppes kun je in bepaalde opzichten een honkvaste man noemen. Hij werd op 12 augustus 1941 geboren aan de Leeuwarderweg in Franeker en was volgens Ludwig Seerden het enige kind in het gezin. In het dagelijks leven was hij later kassier bij de Nederlandse Middenstandsbank (NMB). Honkvast in de betekenis dat Poppes het huis waarin hij werd geboren nooit heeft verlaten.
Iets minder honkvast in een andere betekenis als je leest hoe veel kilometers Poppes per fiets in zijn leven heeft afgelegd. En dan zwijgen we maar over de hoeveelheid wandelkilometers. Om zelf in een auto te rijden was een stap te ver, geen behoefte. En het paste ook wel mooi bij zijn levensstijl als een man die graag een ‘slokje’ lustte, ‘En het was nooit saai’, zo weet Ludwig Seerden nog.
In weer een andere betekenis was Poppes wel weer honkvast. Eeuwig trouw aan kaatsvereniging Jan Bogtstra die hem bij het eeuwfeest in 1993 huldigde als erelid terwijl Johannes Westra hem het Bondsinsigne opspeldde. Seerden: ,,Het was op Hemelvaartsdag en ik weet dat we Frans toen moesten ophalen.’’
Af en toe deed die eeuwige trouw pijn als er afscheid moest worden genomen. In 1970 bijvoorbeeld, toen de op zondag spelende voetbalclub Freno fuseerde met Froonacker en SC Franeker werd. Volgens Seerden was dat afscheid er eentje met de nodige pijn in het hart. Het toont echter de grootheid van Poppes dat hij daarna ook dienstbaar was aan de nieuwe fusieclub.
In zijn hart was Poppes gekker op kaatsen dan op voetbal, hoewel hij naar eigen zeggen wel van alle sporten hield. Poppes had een groot hart voor zijn medemens en in dat hart had hij een aparte ruimte voor Tunno Schurer. Hij bewaarde alles en dat gold zeker ook voor de prestaties van Schurer. Opslager Jurjen Dijkstra vertelde eens dat die kennis hem een krans opleverde.
In Winsum was dat en Dijkstra was bij Schurer. Kansloos achter met 4-1 want de tegenstander ‘sloech alles yn ‘e brân’. Tunno weigerde de opslag over te nemen omdat Dijkstra volgens hem goed opsloeg. Tot Frans Poppes tegen Tunno zei: ‘Dou hest hier noch nooit wonnen’. Tunno kreeg die zo fameuze verende tred want Poppes hield alles bij en als die zei…..en de krans ging richting Franeker en Oentsjerk.
Een geheel leven als vrijwilliger dienstbaar, een koninklijke onderscheiding in 2015, vrijwilligerswerk op waarde geschat dus. Of Poppes het leven van de laatste jaren zou missen is echter nog maar de vraag. In oktober 2019 werd een ernstige ziekte vastgesteld, een week geleden bleek na onderzoek dat het nog veel erger was dan aanvankelijk gedacht.
En toen heeft Poppes teruggekeken op de laatste jaren. Op 6 september 2017 verloor hij zijn zo trouwe vrouw Ducky Veldman die altijd meeging naar het kaatsen. Zij rayonhoofd in Franeker op pinkstermaandag en Poppes op de fiets de tocht. Volgens Seerden kon Poppes door twee hernia’s de laatste vier of vijf jaar niet meer fietsen of wandelen.
Een leven als een opkomende mist, steeds meer vreugdevolle dingen raakten buiten beeld. Als vrijwilliger mocht Poppes voor het begin van de PC altijd de vlag in top hijsen, zonder Poppes geen PC! Maar de vlag bij hemzelf hing steeds vaker halfstok. De zon mocht dan met welgevallen zijn stralen op je richten, maar als je de warmte en het licht van die stralen door een steeds dichtere mist niet meer herkent, dan is het tijd om te zeggen zoals Frans Poppes dat zei op zijn Franekers: ‘Ik heb een prachtig leven gehad’. Want het houdt een keer op.
