Tekst: Rynk Bosma
Foto's: Piet Douma & Henk Bootsma
‘Sels de slingers ophingje’ met het glas geheven. Toen nog vol, al geruime tijd echter niet meer. De winter van 2024 in de dubbele betekenis. Met de woorden ‘It is moai west’ nam de op 19 oktober 1961 in Sibrandabuorren geboren Sjoerd Dotinga op 13 februari 2024 afscheid van het leven. Een leven ook van vele vrolijke momenten en niet zelden vormde een kaatsveld de entourage.
Sjoerd werd geboren in Sibrandabuorren als tweede zoon van Brandt en Gerry Dotinga in een gezin dat uitsluitend zonen telde. ‘Op syn bêste dagen koe hy in pripperke jaan krekt oer de foarline’, zo karakteriseert Sjoerd Vriesema de kaatskwaliteiten van Sjoerd. Het is een zachtmoedige manier om te zeggen dat hij een ‘ledekeatser’ was met een groot hart voor sport. En dan gaat het niet alleen om de kaatssport.
Fanatiek en bevlogen, zo zegt Vriesema over Sjoerd. Hij was een ‘miks fan formeel en ynformeel’ die kon zorgen voor gezelligheid binnen een gezelschap. ,,Mar ek in man dy’t graach de hammer yn hannen hie’’, zo benadrukt Vriesema. Tien jaar lang van 1997-2007 was Sjoerd voorzitter van de nu bijna 125 jaar oude KV Sneek. Samen met Vriesema en anderen zorgde hij ervoor dat het kanariegele jubileumboek Een eeuw kaatsen in Sneek in 2000 verscheen.
Sjoerd was de man van de netwerken, van de pr en van de sponsoring. Een in wezen bedeesde, ietwat verlegen man die dit combineerde met een zekere bravoure. Een man met twee gezichten, met stemmingswisselingen die de grillige route volgden van een zware bergetappe in de Tour de France. ,,Sjoerd wie gek op sport. Ha in pear jier neist him sitten by SC Heerenveen en hy gie ek in soad nei it reedriden.
Izersterk yn it lizzen fan relaasjes.’
Voorzitter van IJsclub Adam & Atze geweest, stuurman bij een roeivereniging geweest, Sjoerd was iemand die niet anoniem als vrijwilliger op de achtergrond bleef. Hij hield er van iets te doen wat hem enig aanzien verschafte, zo zegt Vriesema. Maar: ‘Izersterk yn it lizzen fan relaasjes.’ Je zou volgens hem meerdere boeken over Sjoerd kunnen schrijven, niet alleen een boek over zijn sportavonturen maar ook een roman over de onvoltooide liefdes in zijn leven.
Vriesema: ,,Hy woe it wol graach foar it sizzen ha, wie steld op oansjen. En leafdes genôch yn syn libben, mar nea slagge. Op syn bucketlist stie noch dat hy graach in kear starter wêze woe op Thialf.’’ Ook hier een onvoltooide wensenlijst dus.
Het toppunt van bravoure met Sjoerd in de hoofdrol vond plaats in 2010. Onder de kop Sneker snel genezen van ‘hartaanval’ berichtte Het Sneeker Nieuwsblad over een 48-jarige man die om 03.20 uur op het Starteiland in de Sneekweek 112 belde vanwege een ‘hartaanval’. Op een brancard werd de ‘hartpatiënt’ met het pontje door de hulpdiensten naar de vaste wal gebracht. Daar aangekomen herrees de patiënt van de brancard en bedankte het personeel voor de bewezen diensten. Voor de rechter kreeg de ‘verdachte’ een boete en een taakstraf. Vriesema met een lach: ,,Hy hat doe blêden fege by it tsjerkhôf fan Sibrandabuorren.’’
Het spijt kaatser Sake Porte dat hij deze week om zakelijke redenen in Uruguay verblijft zodat hij niet persoonlijk afscheid kan nemen van Sjoerd. ,,Ja it klikte wol tusken ús en Sjoerd’’, zo zegt Sake. Dat ‘ús’ was het partuur Joop Bierma, Sake Porte en Hotze Rusticus dat in 1989 de PC won. ,,Wit noch dat wy yn Stiens de earste priis wûnen en dat Sjoerd doe by ús kaam mei in glês bier.’’ Coach of manager van het partuur is een te groot woord, ,,Mar hy wie wol in part fan ús partoer. Hy gie ek mei op treningskamp op Skylge. Sjoerd dielde dan in tinte mei Hotze. Ik tink dat hy it tichtste by Hotze stie. Foar my wie it ek spesjaal om’t it eins myn earste partoer wie. Letter seagen wy elkoar ien of twa kear yn it jier, en Sjoerd wie faak de lym dy’t ús by elkoar hâlde. Friends forever sa sei hy altiten.’’
Als voorzitter van Keatsferiening De Lege Geaën maakte hij de opkomst van Nienke en Wiljo Sijbrandij van nabij mee. Wiljo: ,,Hy wie in bytsje coach, regele in soad foar ús op it gebiet fan sponsering. Eins wie hy mear in soarte fan manager der omhinne. Tink dat hy op de Frouljus PC yn Weidum yn 2012 mear teloarsteld wie as ús.’’ Een vriendschap die ook na het kaatsleven van Wiljo stand hield bij Keatsteam Ympuls en later Fjoer. Sjoerd was getuige bij het huwelijk van Wiljo en Julius de Jong. ,,Op it frijgesellefeest fan Julius is Sjoerd yn de kayak ek hast noch fersopen.’’
Het waren de laatste jaren moeilijke jaren voor Sjoerd met twee keer een heupoperatie vanwege een bacteriële infectie bij de eerste keer. Afhankelijk zijn van anderen en dat valt niet mee voor een man die graag zelf de regie in handen hield. En toch ook nog een beetje lonkend naar de toekomst want Sjoerd heeft volgens zijn oudste broer Willem een opleiding gevolgd voor starter en nog een opleiding voor coach.
Echt verrast is Willem niet over het einde van Sjoerd: ,,It wie foar ús net de fraach óf, mar mear de fraach wannear. Dat spile fiifentweintich jier lyn ek al in rol. Sjoerd wie in iensum pitsje betiden.’’ Een min of meer aangekondigd einde dus, niemand in de buurt om hem te herinneren aan de slingers die straks tijdens het kaatsseizoen weer uit de kast gehaald kunnen worden. Het leven even tijdelijk als een glas bier, er komt altijd een moment dat het glas leeg is. Er komt altijd een moment dat je niet meer de levensmoed hebt om zelf de slingers op te hangen. Dat je niet meer de moed hebt de ‘maaitiidsblêden’ af te wachten. Dat het leven een taakstraf wordt en je in alle eenzaamheid besluit de eigen ‘blêden’ van dit leven zelf maar op te vegen.
