Tekst: Rynk Bosma
‘It is wat it is’ stond er in het overlijdensbericht van de op 22 juli 1969 geboren Johan Sjoers. Het is een vorm van berusting, het is je neerleggen bij het feit dat het levenspad niet in een vorm van oneindigheid richting de horizon van de toekomst zal lopen. Op zondag 5 juni kwam er door een ernstige ziekte in Itens een einde aan dat levenspad van Johan Sjoers.
Ook zijn leven als kaatser duurde relatief maar kort. Formeel kaatste Sjoers van 1990 tot en met 1993 met de Gouden Willempartij in Menaam in 1993 als laatste partij. Maar die beide jaartallen dekken niet de tijd dat hij zijn mooiste krans won. Dat was namelijk de krans op de 83ste Freule in 1985. Sjoers in het achterperk, Tjipco Vellinga in het voorperk en Mark Wever aan de opslag. Een volgens de krant homogeen partuur dat de taken onderling keurig en vooral evenwichtig had verdeeld. Met de stevig gebouwde Tjipco Vellinga toch wel als de ‘grote man’.
Sjoers was in 1985 net 16 jaar geworden en opslager Mark Wever was zelfs nog maar 15 jaar. Het perk Vellinga-Sjoers was ‘hecht’ volgens de krant zonder dat het echt spectaculair was. Tegen de tweemans formatie van Wommels met Jappie Wijnia en Jouke Algra werd het nooit spannend in de finale, terwijl Wommels toch een ‘thuiswedstrijd’ kaatste. Maar de benzine of diesel was bij Wommels voor die dag al voor de finale begon op rantsoen.
Over de gehele dag was het Dronryp die met vier eersten het meeste verzet bood tegen Franeker. En dat op een Freule waar Sake Idsardi uit Zweins de show stal met de uitschakeling van het eveneens favoriete Arum waar Johan Okkinga opslager was. Voor Sjoers was het jaar 1985 toch al bijzonder omdat hij ook de Jongensbond wist te winnen.
Vijf jaar later, het is dan 1990, wint Sjoers de ‘Lytse PC’ in Mantgum samen met Joop Dijkstra en Jan Hilleger. Daarna kaatst hij in de vrije formatie een poos met Simon Minnesma en Sjoerd Nieuwenhuis op de toen nog tweede klas. ,,Op dy twadde klasse ha wy doe fjouwer kear in priis wûn, twa kear in earste en twa kear in twadde priis, dus dat gie wol aardich’’, zo weet maat Minnesma nog. ,,Johan wie in rêstige serieuze jonge. Ek in leave jonge, hy soe dy noait stiif flokke ast in fout makke hiest.’’ Ook die winst op de Freule in 1985 herinnert Minnesma zich nog: ,,Tjipco wie doe de moter fan dat partoer, in foarse jonge, as hy foaryn stie, dan stie der wol ien.’’
Wie naar de foto’s van Sjoers kijkt zal eerder aan het woord bedeesd denken dan aan brutaal. Je zou ook kunnen denken aan zachtaardig. Hij stond vaak op de boven en ondanks zijn kleine postuur vaak achterin. Hij had niet echt een vernietigende opslag. ,,Ik tink dat hy mentaal ek wat te leaf en te sacht wie foar de earste klasse.’’ Toch staat Sjoers in 1993 voor KV Jan Bogtstra in de finale van de Bond in Franeker. Arnold Terpstra en Henk Vlietstra waren toen de maten en die finale werd verloren van LKC uit Leeuwarden.
Toen Minnesma met de Stichting Score begon zocht hij geschikte trainers en Sjoers werd toen een poos trainer bij Stichting Score. ,,Johan luts mear mei myn broer Wiebe op as mei my.’’
Om echt als een bloem dominant en lange tijd te bloeien op het hoogste niveau was voor Sjoers niet weggelegd. Wie de tekst in de advertentie leest, weet dat de bloem Johan Sjoers als mens in het leven wel volop heeft gebloeid, een ‘boppeslach’ dus die helaas te kort van de dagelijkse zonnestralen mocht genieten.
