Bij de jongenswedstrijd in Makkum stond er een tafeltje voor de materiaalloods, een paar mannen aan dat tafeltje en een kleine groep jongens er om heen.
,, Wat is dêr te rêden?”, vroeg de ene kaatser aan de andere, ,,oh, wantencontrole”. Eerste kaatser weer: ,,Oh, dêr moat ik mar efkes omhinne, gjin nocht oan”. Het viel niet op, dat tafeltje. Het viel ook niet op bij iedere kaatser of misschien wilden ze het tafeltje niet zien staan. Je moest er even langs om je want en je bijbehorende pas te tonen. Maar veel druk zat er niet achter, kaatsers die niet langs waren geweest werden niet op hun schouder getikt om alsnog hun want te laten cotroleren. Je kunt je het nut van zo’n controle ook afvragen. Het is een bekend verhaal en publiek geheim dat de ‘grote jongens’ al rekening houden met dit fenomeen. Ze halen een want uit hun tas, laten deze netjes controleren en lopen met goedgekeurde want de kleedkamer weer in. Daar gaat de want weer terug in de tas en wordt omgewisseld voor een ander exemplaar wat wellicht niet door de controle zou komen. Officieel niet natuurlijk, alles verloopt volgens de regels. Maar ondertussen is het een wassen neus, die hele controle. Het is hetzelfde als wielrenners die meedoen aan de Tour de France een urinemonster in laten leveren zonder dat vast staat dat het van de bewuste renner afkomstig is. Ze kunnen een plasje inleveren van hun vrouw, of hun begeleider. Uiteraard helemaal in orde, geen centje pijn.. Ook langs de lijn wordt er over gepraat, over de wantenkeuring en de controles op het veld. Zinloos, zo is men van mening. It soe oars moatte. Hoe het moet, weet men ook al. ,,Se moatte se fan it fjild helje, krekt foar de wedstriid. En dan mei de want dy’t se dan by harren ha nei de kontrole. En fansels net mear de klaaikeamer yn meie, se moatte him net mear omruile kinne. Mar ris sjen hoefolle as der dan in ferkearde want ha”. Men heeft te doen met de mannen die de controles uitvoeren. Ze zitten er voor Jan met de korte achternaam, staan voor paal. Even naar die kaatser lopen, die dit seizoen weer begonnen is met kaatsen nadat hij er een paar jaar geen zin in had. Zijn want is van heit, die zit hem lekker. Gekeurd is hij ooit, jaren geleden, toen zijn vader nog kaatste. Een pasje heeft hij niet, dat hadden ze toen nog niet. ,,Hoe gong it by de wantenkontrole?” ,,Oh, se fregen my, komst sa efkes mei dyn want?” ,,Ja, ik kom der sa oan, haw ik sein, mar dat haw ik net dien. Letter haw ik se der net mear oer heard”. Hij was er ondertussen af, mist nog wat wedstrijdritme en verloor de derde omloop. Maar aan zijn want heeft het zeker niet gelegen, want die past hem goed, heit kaatste er de PC mee, er zit een goede nap in, mèt ster, maar niet gecontroleerd. Suwarda Vis suwarda.vis@online.nl
.jpg)
