Tekst & Foto's: Rynk Bosma
Van afstand leek het op een knus tafereel van vijftig jaar geleden. Een sportveld gevuld met sporters die allemaal in het klassieke tenue van zwarte broek en wit shirt elkaar bestreden met de hoogste eer als inzet. Niks geen kleurrijke uitdossingen, niks geen sporters die tijdens de momenten van pauze eindeloos op hun mobiel tuurden. Nee, het oog gericht op de verrichtingen van de medesporters: ‘Sil der ek noch wat oan jim kant fan de telegraaf komme?’
En dan hebben wij het over de kaatspartij voor 30+ en 50+ die werd gehouden op het sportveld de Tsiene in Marsum. Met de ijverige Coby van Wieren als de organiserende spin in het web. Ook dat is natuurlijk een groot verschil met toen, een vrouw als dirigente van een kaatspartij. Nu dient gezegd te worden dat Coby de honneurs waarnam voor Wiep van Wieren die kampt met een hernia. Voor het eerst sinds tijden vertoonde Wiep zich weer eens in het ‘openbaar’. Op weg richting de Tsiene was een noodstop via een bushokje nog wel nodig trouwens.
Bijna honderd kaatsers dwarrelden over het veld en het ene witte t-shirt was het andere niet. De XXL t-shirts liepen onbekommerd tussen de S-maten terwijl de wanten bijna uniform de handtekening van Reinder Triemstra droegen. Een andere uniformiteit in de 50+ categorie was de kleur haar die feilloos paste binnen de kaders van de ooit fameuze boektitel ‘Vijftig tinten grijs’.
Diverse vormen en tinten dus en natuurlijk wil je als kaatser dan je eigen mogelijkheden weleens overschatten zoals bijvoorbeeld Piet Zondervan. Die laatste zitbal op weg naar de eindstrijd kostte wel erg veel kracht, ‘Dit gie wol wat te bot’, zo mompelde Zondervan terwijl hij voorzichtig de eigen hamstrings masseerde.
Die ‘vijftig tinten grijs’ sloeg uiteraard alleen op de oudste categorie die zondag in de meerderheid was. Zo’n 77 kaatsers bonden in de verschillende categorieën A-klasse en B-klasse de strijd met elkaar aan. Wat betreft animo was de deelname in de 30+ een beetje schraal te noemen met vijf parturen. En dat is eigenlijk het gehele jaar al een beetje het probleem. Ludwig Seerden uit de 50+ kan dat wel verklaren. Vaak zit deze leeftijdscategorie volop in de ‘lytse bern’ en ook vaak betreft het gezinnen met twee ouders die aan het werk zijn.
Volgens Seerden zijn er nog andere factoren die een rol spelen. Vaak komen dertig plussers in een kaderfunctie terecht die veel tijd opslokt. Of je hebt altijd al gekaatst en dat begon op je zesde of zevende jaar en dan is het boven de dertig jaar weleens ‘klaar’. Wat betreft dat hectische gezinsleven is het volgens Seerden misschien een oplossing de 30+ wedstrijden te combineren met jeugdwedstrijden. Want dat is nog een bijkomend probleem: met kaatsende kinderen ben je als ouders opnieuw altijd onderweg.
Een bijkomend voordeel bij die combinatie is dat je de ongewenste bemoeienis van ouders met kaatsende kinderen ook meteen hebt opgelost. En Seerden weet waar hij het over heeft met papa Henk Seerden als vader. Zelfs toen Ludwig in de 50+ uitkwam had wijlen Henk Seerden nog de neiging hem te wenken om wat aanwijzingen te kunnen geven. Ludwig maakte daar zelf een einde aan met de woorden ‘Pa dit is de vijftig plus hoor’.
Die ongebondenheid van kaatsers van boven de vijftig is de belangrijkste reden dat het een ‘groeimarkt’ is binnen de kaatssport. Met zeer geregeld een royale nazit zoals dat vroeger ook gebeurde, het gevoel met een biertje in de hand dat de dag nooit zal eindigen. Af en toe sluiten vroeger en nu een verbond van sentimentele waarde. Neem bijvoorbeeld Albert Nauta uit Bitgum. Hij stond opnieuw in de finale en hij vertelde voor die eindstrijd: ,,As bern ha’k hjir yn Marsum myn earste krâns wûn. En no noch win ik hjir faak de krâns.’’ Het waren profetische woorden want aan het einde van de middag stond Nauta met Klaas Sobel en Piet Zondervan op de eerste rij, de krans om de nek en in de hand een boodschappentas vol nuttige levensmiddelen.
Want als het in de ‘neisit’ wat later wordt kun je bij thuiskomst altijd nog wijzen op die boodschappentas als bewijs dat het een nuttige middag was die tot ‘nuttigen’ uitnodigde. Niemand zal dan nog willen of durven beweren dat het een middag was waarop oudere mannen weer even spelende mensen mochten zijn, een onbekommerde dag waarop de stand aan de telegraaf voor even het hele leven is, even weer ‘jonkje’ zijn.
.jpg)
