Iedere maandag in het kaatsseizoen de 'Keatssite-Column' op www.knkb.nl. Deze week de bijdrage van Sybe Joostema.
Weggesmolten prijzenkasten, blijvend litteken
Het afbranden van een stuk clubhistorie, én van een eigen sportcomplex. Het is het spookbeeld voor elke sportvereniging. Vrijdagnacht rond de klok van vier uur werd dit de harde realiteit voor kaatsvereniging Drie spul is út en voetbalvereniging St.-Anna. 
Kleedboxen en kantine van De Waaie stonden in lichte laaie. Een aantal uren later waren zwartgeblakerde prijzenkasten er het trieste overblijfsel van. Alle roem en glorie van de verenigingen waren weggevaagd. Nu rijst de grote vraag: zijn de prijzenkasten, én de eigen accommodaties van de kaatsverenigingen goed beveiligd én verzekerd.
De tastbare historie, bestaande uit prijzen uit een roemrijk sportverleden, zijn weggesmolten. Na de brand werd duidelijk dat de door de vereniging beschikbaar gestelde wisselbekers van de klassiekers van de club, zich nog bij de winnaars ervan bevinden.
De ramp was zaterdagochtend nog niet goed in te schatten. ‘Het verlies van zoveel historisch materiaal hakt er emotioneel in’, besefte kaatsvoorzitter Teun de Jong. Hij werd vrijwel bij het begin van de brand rond 4.00 uur ’s morgens meteen gealarmeerd door voorzitter Piet Bouma van vv St.-Anna, maar koos er gezien de reddeloze situatie voor, pas bij daglicht het geraamte van De Waaie te bekijken.
Voor het sportverenigingsleven in St.-Annaparochie is het een hard gelag. Rin Westra, voorzitter van de stichting De Waaie, was zaterdagmorgen aangeslagen en meldde dat het mooie resultaat van het harde werk van vrijwilligers in een slordige twee uur verdwenen was.
Morgen geeft de verzekeringsmaatschappij haar eerste schatting over het bedrag waarop de twee sportverenigingen mogen rekenen om De Waaie weer op te bouwen. Dé grote onzekere factor. 
Bij mij, en zo zal het anderen ook vergaan, komt er plotseling een historisch besef over prijzenkasten bij andere sportverenigingen, en niet te vergeten de sportcomplexen. Wat leert het drama ons? Spoort het drama verenigingen aan tot heroverweging van de beveiliging van historisch materiaal én eigen sportcomplex? En zijn de wisselprijzen en clubvaandels wel goed en veilig weggeborgen. Je hebt de neiging om de meest waardevolle trofeeën meteen naar een (brand)veilige plek te brengen of in een kluis te zetten.
De realiteit is dat veel sportkantines en kleedgelegenheden vaak redelijk onbewaakt bij de sportvelden staan. Voor kwaadwillende gasten is het vaak een simpele klus om binnen te komen. Zeker op plekken waar geen bewakingscamera’s zijn geïnstalleerd. 
Tegelijkertijd is er ook het besef dat het waarschijnlijk gaat om een klein aantal jonge vandalen die drank en eten uit de keuken haalden, op de middenstip van het voetbalveld nuttigden en daarna De Waaie in vlammen op zagen gaan. Aangezien de zaak in onderzoek is, is dat zelfs nog niet bewezen. Wel is bekend dat onverlaten later bij de Aldi én bij de Welkoop vernielingen aanrichtten. Eén werd in de kraag gevat en overgeleverd aan de politie, een moedige actie van hoofdklasse-kaatser Jacob Wassenaar uit St.-Annaparochie, werknemer bij Welkoop. Verder laat de kaatser de zaak liever rusten, omdat hij zich liever focust op de sport. Begrijpelijk.
Het drama in St.-Annaparochie was het gesprek van de dag op de kaatsvelden. Mij gaf het ook een soort machteloos gevoel. De vraag is: kán een sportcomplex wel afdoende beveiligd of verzekerd worden?
Een brute inbraak duurt vaak slechts minuten, een aangewakkerde brand amper enkele uren. Het verwerken, en moed verzamelen voor wederopbouw duurt daarentegen misschien wel jaren. Dit geeft de twee sportverenigingen in kwestie een litteken voor eeuwig.
Voorzitter Teun de Jong, is naast aangeslagen ook pragmaticus. Hij wil zo snel mogelijk rond de tafel met voetbalvereniging en stichting De Waaie, om een noodkantine en noodverkleedruimte te laten plaatsen. Want het kaatsen nu en het voetbal daarna, moet door kunnen gaan.
Sybe Joostema
.jpg)
